اي روشنايي سحر فاطميه ام

صاحب عزاي خونجگر فاطميه ام

                             ايام ميروند به اميد ديدنت

                                                          يك بار رد شو از گذر فاطميه ام

 دست مرا بگير و به دنبال خود ببر

                                    تا با تو طي شود سفر فاطميه ام

                                                                 آقا گناه روزي چشم مرا گرفت

رزقي بده به چشم تر فاطميه ام

                                 با خود هميشه گفته ام آيا نمي شود

                                                              ديدار روي تو ثمر فاطميه ام

وقتي شنيده ام كه ميايي به روضه ها

                                       هرشب اسير و در به در فاطميه ام

                                                           پايان راه سينه زني ها شهادت است

اي كاش گل كند هنر فاطميه ام

                                در ميزنم كه اذن عيادت دهي به من

                                                               با اين اميد پشت در فاطميه ام

من در پناهِ چَشمهايت سرفرازم

                               از اين كه آقاي مني بر خود بنازم

                                                              شد خاكساري حريمت آبرويم

خاكِ كف پاي تو شد مُهرِ نمازم

                                   محرابِ قلبم طاقِ ابروي تو باشد

                                                                چَشم انتظارت رو به صحراي حجازم

خانه خرابم كرد اين طوفانِ نفسم

                              بايد حريمِ تازه اي در دل بسازم

                                                      خواهم ز حق بين دعاي عهد هر صبح

اين جانِ ناقابل به راه تو ببازم

                               از داغِ آن سيليِ ناحقِ مدينه

                                                           آتش گرفته سينه در سوز و گدازم

زهرا صدا مي زد ميانِ دود و آتش

                                                     اَينَ غياث المنتظر؟ اي چاره سازم